“Gülümseme, yüzün zekatıdır.”


  Gülümsediğinde güzelleşmeyen yüz gördünüz mü? Hele bu yüz çocuk
yüzüyse. İçten bir tebessüm, içten bir gülücük insanı ne kadar da sevimli hale
getiriyor. En gergin olduğumuz zamanlarda bile bize sunulan tatlı bir tebessüm,
bahar çiçekleri gibi rahatlatıcı duygular hissettiriyor. Güler yüzlü olmak
insanı insan yapan değerlerdendir.

Psikolojik
açıdan baktığımızda iki insan arasında ki en yakın mesafe tebessümdür.
Tebessüm, alanı da vereni de zora sokmayan bir süreçtir. Ne güzel söylemiş
Sezai Karakoç “gülümseme, yüzün zekatıdır.” Çok haklı. Gülümseme, yan etkisi
olmayan ilaçtır. Evet, gülümsemenin ve tebessümünün faydalarını saymakla
bitiremeyiz. Bu nedenle güler yüzlü çocuk yetiştirmek için özel bir çaba sarf
etmemiz gerektiğine inanıyorum.

 Kaşları
çatık, yüzünden nefret fışkıran insanlarla iletişime geçebilir misiniz?
Geçemezsiniz. Bu insanlar çevreye gerginlik dağıtır. Endişe uyandırır. İnsan
kendini sorgulayıcı duygular içerisine girer. İşte günümüz çocukları bu
şekilde. Somurtan ve asık suratlı. Gülmeyi inşa etmiş bu çocuklara biz ne
yapıyoruz da somurtkan hale geliyorlar?

Bakalım
çocuklar neden somurtkan oluyormuş. Eğitim dediğimiz süreç, çocuklarımızın
içinden gelen hisleriyle, dış alem arasında dengeli iletişimi kurmalarına
yardımcı olmaktır. İçten gelen önemlidir. İçten geleni dış aleme uygun şekilde
dillendirilmesi daha önemlidir. Dünyanın kuralı budur. Herhangi bir olaya,
herhangi bir tepki vermeden elverişli zamanı beklemek, tepki miktarını
ayarlamak gerekir. Tüm hayatta bu kanun geçerlidir.

Tüm
bunların somurtkanlıkla ne lakası var diye düşünüyorsunuz değil mi? Çok ilgisi
var. Somurtkanlık, en çok öfke ve öfkeye neden olan duygunun aktarılmasına
engel olunduğunda ortaya çıkar. Çocuktan bir şey isteriz. Yerine getirmek
istemediğini izah etmeye çalışır. Bu izahı yok sayar ve dayatmaya devam ederiz.
Ağzına lafı tıkarız, kızarız. Çocuğun da en masum itiraz şekli “somurtkanlık”
olur. Çünkü o surat asılmadığında bizler ne demek istediğini anlamıyoruz. O
surat asılmadığında içine biriktirdiği cümleleri göremiyoruz.  Ne zaman
surat asılıyor o zaman soruyoruz: “Ne oldu?” diye. Doğru soru ama yanlış zaman
olduğunu fark etmeden…