YOLCUSUN SEN EY ÂDEMOĞLU, YOLUN SONU ÇIKMAZ SOKAK!

Ve Allah insanı bir kan pıhtısından yarattı. O kan pıhtısı
habersizdi nesiller ve asırlar boyu sürecek bir varlığın başlangıcı olduğundan.
Ama Allah Subuti Sıfatlarından olan İlim`le her şeyi bildiği gibi bunu da en
başından biliyordu. Kıyamete kadar yaşanacak olan süre zarfının salisesine
kadar biliyor, çünkü o her şeyin asıl sahibi olduğu gibi bilginin de asıl
sahibidir… Günümüzde ciltlerce kitap ezberlemiş, yurtdışılarında öğrenimine
devam etmiş varlıklar yere göğe sığdırılmazken onlara onlarca unvan veriyoruz…

Seminerler, konferanslar, ardı arkası kesilmeyen aydınlatıcı
eğitimler veriliyor dünyanın dört bir yanında. Aydınlık kesim diye anılıyor
onlar. Sabah ezanı vakti sönük lambalar misali, sadece dünya yaşamına kendini
adamış aciz ve amaçsız bedenler… Amaçsız dememizden kasıt okuduğu meslekler ya
da aldığı unvanlar değildir elbette. Bunlar da bir başarının meyvesidir, lakin
o başarı sadece dünya hayatına yeteceğinden asıl yurdumuz olan ahirette hiçbir
fayda vermeyecektir.

Amaçsız diyorum çünkü amaç edinip ulaştığı hedefler ona makbere
kadar eşlik edecektir. O ilk olarak namazdan sorguya çekilirken, sana biraz
zaman tanıyalım sayın ordinaryüs demeyecekler. Aydınlık kesimin karanlığını o
gün de gözler göremeyecek. Zira o gün kendinden ve amelinden başka kimse onun
yanında olamayacak, onu annesi dahi mezar başına kadar gözyaşlarıyla yolcu
edecek. Yolcusun sen ey âdemoğlu, yolun sonu çıkmaz sokak. Dön bir aynaya bak!
Aydınlık kesim olarak sizler, her gecenin akabinde güneşi doğduran Allah`ı
düşün. Dön bir aynaya bak! Yüzün, güzelliğin bile gün geçtikçe senden alınırken
canının da tıpkı onlar gibi seni terk edeceğini düşün.

Düşün
ki düşler solmasın, umutlar kaybolmasın uyuyanların doğrulmasını bekleyen
Müslümanların yüreği kavrulmasın. Sen kalkınca ümmet ayağa kalkacak ey
âdemoğlu! Sen dik durdukça peygamberin dişini şehit eden Utbeler yeniden hiçlik
rüzgârında savrulacak… Ansiklopedileri devirsen ne fayda, Yaratanın sıfatlarını
bilmedikten sonra… Kitaplar yazsan ne fayda, en güzel kitabın sahibini
unuttuktan sonra… Ufuklar hala mavi, şimdi bile üzerindeki kiri pası üflesen
kafi!