Güzelin,
güzelliğin farkında olmak; bakmanın ötesine geçerek görebilmek. Neyle, kimle ve ne için bir masaya oturduğunu bilerek sandalyeyi çekmek güvenle; acele etmeden, sakince…

Eskiden
bir şekilde karşıma çıkıp burun büktüğüm güzelliklere şimdi daha
yakından bakmak istiyor, görüyor,
hayran kalıyorum.

Zaten
güzeli gerçekten görürsek durmak, seyretmek, sindirmek isteriz. Bunu şöyle de okuyabiliriz: Eskiden heyecan duyduğum ve güzel gördüğüm çoğu şeyi çiğ buluyorum. Yavan, tatsız, fazla…

Göz,
aynı olmasına rağmen asla aynı değil.

“İnsan, aynı şeyi yaparken asla aynı şeyi yapmıyor.” diye bir şiir dizesi
vardı, tam buraya bırakalım. Bunu duymak ve hissetmekle genişletebiliriz.

Yaşadığımız
hadiselere göre anladıklarımız değişerek başka başka yollar
açıyor zihnimiz ve kalbimizde. Bir ayeti, hadisi, bir bulutu yahut
güneşi artık başka türlü anlarken kalbimizin çatlayacak gibi olduğunu hissedebiliyoruz. Sanki
kalp, senelerdir bu an içinde akmayı beklemiş, hoyrat ve gürül gürül sular
gibi.

Her
birimizin içinde coşkuyla akmaya, akıp kirimizi pasımızı temizlemeye gönüllü sular
var. Kalbî kuraklıklarımızın ortasında O’ndan bihaber kavrulurken, sahip olduğumuz
nimetten kendimizi mahrum ederken unuttuğumuz sular… Hatırlamak için ne yapmak lazımdır, diye içten içe soruyorsanız el cevap:

“Göğe bakmıyorlar mı, nasıl yükseltilmiştir! Dağlara bakmıyorlar mı, nasıl dikilmişlerdir! Yeryüzüne bakmıyorlar mı, nasıl yayılmıştır!” (Gâşiye,
88/17-20)

Eğer yaratılan her bir varlığa tefekkürle bakabilsek, su yerini elbet bulacak.

Güzelden,
güzelliğin farkında olmaktan bahsederek başladık. O hâlde daha da başa gidelim,
en başa. Güzelin kaynağına, güzeli yaratana, güzele şekil verene, bizi güzele
meyilli kılana…

“…Yapıp
yaratanların en güzeli olan Allah’ın şanı ne yücedir!” (Mü’minûn, 23/14)

“…O,
her şeyi yaratmış ve yarattığı o şeyleri bir
ölçüye göre takdir
etmiştir.” (Furkân, 25/2)

Elbette
işi ortaya koyan, ehil olmalıdır ki bunun adı sanat
olsun; geriye bıraktığı, fayda ve hayranlık olsun.
Yaratılan, bizi hayran bırakan, sınırlarımızı zorlayan,
imanımızı arttıran her güzelliğin sahibi, onları en kusursuz şekilde ortaya koyan Cemil olan
Allah’tır.

Sadece
kelimelerle değil tabiatla da vahyini yüreklere nüfuz ettiren O Allah.

“Biz
yakın göğü, bir süsle, yıldızlarla süsledik.” (Sâffât, 37/6)

Kuzey
ışıkları da benim
için bu hayret uyandıran
ayetlerden biri.

Lise
sondayken ilk tanıştığım zaman çok da ilgimi çekmemiş beğenmemiştim. Bu beğenmeme,
cahillik ve aceleden besleniyordu. Durup bakmamıştım.

Sonra
ne olduysa oldu; ben durmak, bir şeylere durarak bakmak,
duymak istemeye başladım. Önce her
bir ayetle durmam, sonra kalkmam gerektiğini anladım. O vakitten itibaren yaratılmışların ahengi her seferinde daha fazla
büyüledi. Çünkü: “O ki,
yarattığı her şeyi güzel yaptı…” (Secde, 32/7)

Tabii
bu arada sadece “moda” olduğu için
sevilen(!)ler adına üzgünüm. Kalbin ritmini düzene koyacak, ciğerlerdeki havayı temizleyecek nice görselin
farkına varmadan yanından geçip gidenler için, kalbinde akmayı bekleyen
sular birikirken kuruyup daralan ruhlar için üzgünüm. Yine de bu nimet zorla ağza tıkılacak bir yemek değil. Herkes
kaşığını kendisi tutacak ve öğrenecek
sabırla ihtiyacı olanı görmeyi,
onunla sükûn bulmayı…

Çünkü
kıymetini bilmeyecek insana bir şiir söylemek, bir kuşun ötüşünü göstermek, yağmurun müjdesini vermek dahi istemem. Rahmete eziyet nazarıyla bakışını görmek
istemem. Yahut boş bir bakışı. Avuçlarındakinin kıymetini bilmeyecek olanın, öğreneceği vakte kadar beklemesini yeğlerim.

Kendi
avuçlarım ve bakışlarım dâhil.

Neden,
derseniz; bugün dünyalılar, maymun iştahı ve acelesi ile hiç durmadan,
gözlerine bakmadan nice güzelliğin hatırını kırıp bir köşeye atıyor. Tabii ondan evvel instagrama
bir kaç fotoğrafını atmayı ihmal etmeden…