Ümmetin sorumluluğu

Bize bu dünyada en çok değer veren insanlar şüphesiz ki anne ve babamızdır. Ne onlar için evlatlarından daha değerlisi vardır, ne de evlat için anne babasından daha kıymetlisi...  Anne ve babanın eksikliğinin doldurulamayacak bir boşluk olduğunu, henüz anne ve baba hayattayken anlamak da bu nedenledir ki çok güçtür. Bu konuda sanırım tam tabiriyle anne ve babanın eksikliği, başa gelmeden anlaşılması imkânsız bir eksikliktir. Anne ve babası hayatta olanlar için; Rabbim anne ve babanızı başınızdan eksik etmesin, hayırlı, uzun ömür versin. Ama ebeveynleri hayatta olmayanların acısını anlamakta güçlük çekeceğimiz için, bu acıyı görmezden gelmek büyük bir bencillik olacaktır. Kur'an-ı Kerim bu konuda bizi şu şekilde uyarıyor: "Kendileri, geriye zayıf çocuklar bıraktıkları takdirde, onlar hakkında endişeye kapılanlar, (yetimler hakkında da) ürperip korksunlar. Allah'a karşı gelmekten sakınsınlar ve doğru söz söylesinler." (Nisa-9) Bu ayeti okuyunca biraz daha anlamlı hale geliyor durum. Kendi çocuğunuzu yetim bir çocuğun yerine koyunca, bir yetimin hissettiği eksikliği anlayabiliyorsunuz. Çünkü siz evladınızın tek kalacağını hissedince ilk olarak korunmayacağını düşünürsünüz. Allah, aynı hassasiyeti yetim kardeşlerimiz için de göstermemizi istiyor. Bir yetimi sevindirdiğinizde, onlarla birlikte bir gün geçirdiğinizde ya da bir ihtiyaçlarını karşıladığınızda inan ki yüreğiniz ferahlayacaktır. Bir yetimin gülümsemesi zor değildir, yeter ki siz bunun için azda olsa çabalayın.

 Bir Müslüman'a yakışan yetim kardeşini yüzüstü bırakmayıp elinden geldiğince yetim kardeşine yardımcı olmasıdır.