Hissetiğimiz Yalnızlık mı! Yoksa Allah'tan Uzaklık mı ?

İnsanoğlu hayatını idame ederken birçok sorun ve sıkıntıyla karşı karşıya kalır. Bu sıkıntılar karşısında sığınacağı bir liman ve yardımını göreceği birini bulmaya koyulur.. Bu arayış şüphesiz en iyisini bulana kadar devam eder. Fakat bu arayış aşamasında kişi doğru tercihi yapmazsa içinde bulunduğu durumunu daha da karmaşık hale getirecektir. Bundan dolayı yapacağı tercihler, yardım isteyeceği merci önem arz etmektedir. Filhakika günümüz insanı büyük bir başıboşluk içinde debelenmekte ama ne yazık ki bir türlü içinde bulunduğu durumun vahametini idrak edememektedir.

Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşamakta ve ciddi bir açlık çekmektedir. Sahte sevgilerin, çıkarların peşine sürüklenmiş vaziyette. Cadde ve sokaklar insan seline döndükçe birbirine yabancılaşma buna paralel olarak artmaktadır. Oysaki Yüce Rabbimiz bizi birbirimizin hamisi olarak telakki etmektedir. Bütün müminler kardeştir hitabıyla gönül kapılarımızı ardına kadar birbirimiz için açmıştır. Ne yazık ki bunu yapmakta çok büyük sıkıntılar yaşamaktayız. Her birey kendi aleminde takılıp kalmış ve yalnızlık furyası içinde debelenmektedir. Peki yalnızlık mı? Yoksa Yaradandan uzaklık mı bu halimiz? Bu sorunun Cevabı pek zor olmasa gerek.  

Şurası bir gerçektir ki Rabbinden uzaklaşan her kim olursa olsun en büyük yalnızlığı da yaşamaya mahkumdur. Çünkü yaratılış gayesinden uzaklaşmış ve kendisini yaratan Rabbiyle arasına mesafeler koymuştur. Bu mesafeler beraberinde gerçek bir yalnızlığı da muhakkak getirecektir. Zaten insanlığın bugün içinde bulunduğu durum bunu açıkça gözler önüne sermektedir. Özellikle genç kuşağın tatminsizlikleri, sıkıntıları, başıboşluğu, içten içe çektikleri ızdırapları, şükredemeyişleri hep bu uzaklıktan kaynaklanmakta. İnsanın içinde korkunç bir boşluk meydana gelir ve artık yitirilenlerin yerini sıkıntı, azap, korku, gerginlik, kuşku ve panik alır. Bu acıdan kurtulmak için de insan, aklını ve ruhunu örten karanlık bir yola girer.

Dünya hayatının bir imtihan mekânı olarak yaratıldığını düşünmeyen, Allah'ın her şeyi bir hikmet üzerine yarattığına iman etmeyen insanlar, şeytanın da telkinleriyle umutlarını tamamen yitirir, mutsuz yaşarlar. Oysa şeytanın verdiği zehrin bir panzehiri vardır. O da Yüce Yaradan'ın eczasında mevcuttur. En büyük ilaç hiç şüphesiz iman ilacıdır. İnsanın en büyük destekçisi Allah'tır. İnsan için, Allah'a yakın olması ve O'na dayanmasından daha büyük destek yoktur. Kalpler Allah'tan uzak kaldıkça körelir, kararır; Allah'ı anmaktan uzak kalınmamalı. Allah'a ve Kur'an'a sarıldığında kalpler huzur bulur; Allah'ı zikrettikçe kalpler mutmain olur. Allah'a yaklaşılmadıkça gerçek lezzet elde edilmez. En büyük yalnızlık Allah'a olan uzak mesafelerimizdir. Gönüllerin Rabbini bulması temennisiyle.. Vesselam..