Yolun sonu çıkmaz sokak!

YOLCUSUN SEN EY ÂDEMOĞLU, YOLUN SONU ÇIKMAZ SOKAK!

Ve Allah insanı bir kan pıhtısından yarattı. O kan pıhtısı habersizdi nesiller ve asırlar boyu sürecek bir varlığın başlangıcı olduğundan. Ama Allah Subuti Sıfatlarından olan İlim`le her şeyi bildiği gibi bunu da en başından biliyordu. Kıyamete kadar yaşanacak olan süre zarfının salisesine kadar biliyor, çünkü o her şeyin asıl sahibi olduğu gibi bilginin de asıl sahibidir… Günümüzde ciltlerce kitap ezberlemiş, yurtdışılarında öğrenimine devam etmiş varlıklar yere göğe sığdırılmazken onlara onlarca unvan veriyoruz…

Seminerler, konferanslar, ardı arkası kesilmeyen aydınlatıcı eğitimler veriliyor dünyanın dört bir yanında. Aydınlık kesim diye anılıyor onlar. Sabah ezanı vakti sönük lambalar misali, sadece dünya yaşamına kendini adamış aciz ve amaçsız bedenler… Amaçsız dememizden kasıt okuduğu meslekler ya da aldığı unvanlar değildir elbette. Bunlar da bir başarının meyvesidir, lakin o başarı sadece dünya hayatına yeteceğinden asıl yurdumuz olan ahirette hiçbir fayda vermeyecektir.

Amaçsız diyorum çünkü amaç edinip ulaştığı hedefler ona makbere kadar eşlik edecektir. O ilk olarak namazdan sorguya çekilirken, sana biraz zaman tanıyalım sayın ordinaryüs demeyecekler. Aydınlık kesimin karanlığını o gün de gözler göremeyecek. Zira o gün kendinden ve amelinden başka kimse onun yanında olamayacak, onu annesi dahi mezar başına kadar gözyaşlarıyla yolcu edecek. Yolcusun sen ey âdemoğlu, yolun sonu çıkmaz sokak. Dön bir aynaya bak! Aydınlık kesim olarak sizler, her gecenin akabinde güneşi doğduran Allah`ı düşün. Dön bir aynaya bak! Yüzün, güzelliğin bile gün geçtikçe senden alınırken canının da tıpkı onlar gibi seni terk edeceğini düşün.

Düşün ki düşler solmasın, umutlar kaybolmasın uyuyanların doğrulmasını bekleyen Müslümanların yüreği kavrulmasın. Sen kalkınca ümmet ayağa kalkacak ey âdemoğlu! Sen dik durdukça peygamberin dişini şehit eden Utbeler yeniden hiçlik rüzgârında savrulacak… Ansiklopedileri devirsen ne fayda, Yaratanın sıfatlarını bilmedikten sonra… Kitaplar yazsan ne fayda, en güzel kitabın sahibini unuttuktan sonra… Ufuklar hala mavi, şimdi bile üzerindeki kiri pası üflesen kafi!