Ebeveynlerin korumacı davranışlarını dengeleyememesi çocuğun özgüvenini zedeliyor


  Ebeveynlerin aşırı korumacı davranışları, çocuğun hem
beceri ve deneyim kazanmasını hem de özgüveninin gelişmesini engelliyor.

Anne ve babaların farkında olmadan çocuklarına aşırı
korumacı olmaları çocuk gelişiminde olumsuz etkiler doğuruyor. Yalnız kaldığında
huzursuz, mutsuz ve özgüvensiz bir birey oluyor.

Ebeveynlerin çocuklarına güvenli ortam sağlaması onları
olumsuz ve travmatik olaylar karşısında mutlaka korumalıdır. Ama asıl sorun bu
korumanın abartıldığı durumlarda ortaya çıkıyor. Korumaya çalışırken öğreten ve
hayatı anlamalarını engelleyen deneyimlerden mahrum etmemek gerekiyor.

Çocuğun kendi başına yapabileceklerinde bile “dur yapma
tehlikeli, sen yapma ben yaparım, kıyamam, sen yapamazsın” gibi ifadeler
bireyin ileriki hayatını çok olumsuz etkiliyor. Bir problemi onun yerine çözmek
ona şans bırakmadan yerine getirmek bir anne-babanın çocuğa yapabileceği en
büyük kötülüktür.

Çocuk öz bakım becerilerinde kendi fikirlerini ifade
etmeye kadar birçok alanda kendilerini yeterli hissedemeyebiliyor. Oysaki bir
şeyi başarma ve sonuçlandırma ile duyulan haz bir bireye çok şey katar. Hayatı
tatması ve geleceğe hazırlanması için deneme fırsatı vermek çocuğa
yapılabilecek en büyük iyiliklerden biridir.

Bu temel yaklaşımdan sonra genel olarak dikkat edilecek
şeyler nelerdir?

Çocuğun kendisini değerli ve önemli hissedeceği bir
iletişim kurmak gelişimi açısından oldukça önemlidir. İçinde bulunduğu gelişim
düzeyine uygun sorumluluk vermek yeni deneyimler için ortam sağlamak da özgüven
gelişimine katkı sağlayacaktır. Cesareti vermek, koruyucu olmaktan sakınarak
oluşan durumla baş etmesine izin vermek oluşacak sonuçla ilgili
sorumluluklarını fark etmesini sağlamak, çocuğun bir birey olmasına saygı
duymak en önemli basamaktır.