Geçmişin çocuk yetiştirme usulleri vardı. Türk filmlerinden
bile hatırlarsınız. Kadınlar çok sayıda çocuk dünyaya getirir, neredeyse bu
çocukları sokakta büyütür, eline ekmek başına tokmak misali davranış
biçimleriyle yetiştirirdi.

Günümüzde tokmaklı annelerden, eli belinde annelere geçiş
yaptık. Önemli bir farkla tabii, şimdiki anneler evlatlarını korumak için elini
beline atıyor. Etraftaki herkesi azarlıyor, çocuğunu korumak için elinden
geleni yapıyor.

Hadi daha naif annelerden bahsedeyim biraz da. Çocuklarının
üzerine titreyen, bir dediğini iki etmeyen, akşam eve kocası geldiğinde,
çocuğunu kendi öz babasının çatık kaşlarından bile korumaya çalışan anneler!

Yeni moda -aşırı koruyucu- anne tavrının önemli bir olumsuz
etkisi var sevgili okuyucular! Yaşadığım bazı olayların da etkisiyle bu konuda
bilgi vereyim istedim bu gün.

Çekirdek ailenin mikro kapsül aileye dönmesiyle birlikte,
babalar para kazanıyor, anneler evde çocuk büyütüyor. Veya bazı evlerde anneler
de çalışıyor, çocuklara aile büyükleri veya bakıcılar göz kulak oluyor. Ama
herkeste ortalama aynı büyütme tavrı var: Aşırı koruyucu ebeveyn tarzı.

Bir çocuğun kendisini geliştirebilmesi, problem çözme
yeteneklerini artırabilmesi için zaman zaman başedebileceği sorunlarla karşı
karşıya kalması gerekiyor. Hatta başedemediği durumlarda, bir üst düşünce
sistemine geçip, daha kalıcı tedbirler almayı öğrenmesi gerekiyor. Minik
kuşların, kara gözlerin kendi başının çaresine bakmasının kaçınılmaz yolu bu
maalesef.

Düşüp dizini acıttığı zaman, kaygan zeminde koşmaması
gerektiğini öğrenir. Arkadaşları tarafından dışlandığında, hangi nedenle
dışlandığını anlamaya çalışarak, davranışlarını sosyal kabullere göre
değiştirmeye çalışır. Tüm bunları yaparken de problem çözme yeteneklerini harekete
geçirir. Çözüm odaklı olmayı öğrenir.

Geçen gün parkta yeğenlerimi oynatırken dikkatimi çekti…
grupta sürekli mızmızlık yapan ve diğer çocukları rahatsız eden kız çocuğunu
diğer çocuklar oyuna almak istemediler. Anne pencereden bağırıp kızınca, ses
çıkaramadan çocuğu yeniden oyuna aldılar. Oysa doğru olan, çocuğun kendi
olumsuz tavırlarının neticesi olarak oyundan dışlandığını anlaması, ardından
oyunbozuculuk yapmamaya söz vererek, oyuna geri dönmesiydi.

Çocuğumuzun sosyal yaşam becerileri geliştirmesine yardım
etmek için onlara yol gösteririz… fakat onların yerine kararlar vererek,
sürekli ne yapmaları gerektiğini söylemeyiz!

Aksi halde…! Aksi halde hayatla başa çıkma mekanizmalarının
gelişmesine engel oluruz. Dolayısıyla kendi aklıyla düşünemeyen; nerede ne
yapması gerektiğini bilmeyen; en küçük sorunda mızmızlanıp ağlamaya başlayan;
annesi yanında olmadan adım atmaya korkan; büyükleri ön ayak olmadan ortamlara
bir türlü katılamayan; tüm bunları yapamamanın etkisiyle özgüven sorunu
yaşayan; içine kapanık pısırık bir çocuk olmasına yardım etmiş oluruz.

Bir anne için en korkunç durum, özenle eğitim vermeye
çalıştığı yavrusunun, korkak, ürkek, pısırık olması olsa gerek değil mi? Elinde
ekmek başında tokmak büyüyenlere bakıyorsunuz, maşallah canavar gibi… sizin
özenle yetiştirdiklerinize bakıyorsunuz, içine kapalı…

Sorunu doğru tespit ederseniz, çözümü kolaylıkla devreye
sokabilirsiniz. Evlatlarınızı çok sevdiğinizi biliyoruz. Kendi çocuğunu
sevmeyen, onu korumak istemeyen annenin ruh hastası olması gerekir zaten. Ancak
gereksiz korumaların, gereksiz müdahalelerin bu çocukları korkak, endişeli,
mızmız yaptığını unutmayın.

Hayatın içinde olmalarına, biraz canlarının yanmasına, biraz
zorluk çekmelerine tahammül edin. Bu tip durumlara tahammül edebilin ki ilerde
girişken olmayan, bir baltanın ucuna sap olamayacak kadar sıkıntılı yetişkinler
olmalarına tahammül etmek zorunda kalmayın.