Çocukların koltuk tepelerinde gezdiğini, yataktan atladığını görmek kimseyi şaşırtmaz. Aileler tehlikeli gördüğü böyle durumlarda çocuklarını indirmek için çaba gösterirken, kimi zaman ciddi ikazlarda bulunur. Uzmanlar ise çocuğun, hedefine zıplarken denge için sarf ettiği çabanın zihinsel gelişimine katkı sağladığını söylüyor.


  Çocukların en hareketli zamanları, yürümeye başladıktan hemen sonra olur.
Kendi ayakları üzerinde durmaya başladıkları bu ilk dönemlerde yatağın üstünde
zıpladıklarını, koltuktan koltuğa atladıklarını görmek şaşırtmaz kimseyi. Evin
içinde yürürken bile en tehlikeli yolları tercih eden çocuklar, odadan çıkarken
normal yoldan yürümek yerine koltuk tepelerinden hedefine ulaşmaya çalışır.
Bundan çocuklar keyif alırken, onları tehlikelerden korumaya çalışan
ebeveynler, çocuğunu yerinde sabit durması konusunda sürekli uyarır. Hatta
birçok anne-baba, çocuğun bu hareketli halini yaramazlık olarak algılar ve
tepki gösterir. Bu yüzden hemen her çocuk, ‘Kızım, niye koltukta zıplıyorsun?’,
‘Oğlum, neden koltukların üzerinde yürüyorsun, düzgünce yerde yürüsene!’ gibi
bir ikazla karşılaşır.

Oysa uzmanlar bu durumu çocuklardaki ‘fiziksel gelişimin uyum süreci’
olarak tanımlıyor. Koltuğun üzerinde zıplayan bir çocuk aslında dengede durma,
el kol, bacak kaslarını ortaklaşa hareket ettirme ve vücut organlarını bir uyum
içinde çalıştırmak için çaba sarf ediyor. Pedagog Adem Güneş, koltuktan koltuğa
zıplamaya çalışan bir çocuğun vücudu incelendiğinde onlarca sistemin birbiriyle
uyum içerisinde bir iş yaptığını söylüyor. Güneş, “Çocuk zıplamak üzere yere
doğru çömelirken ellerini ileri doğru itmekte, gözlerini zıplayacağı yere
yöneltmekte, tam zıplama anında ayak başparmağı yere kuvvetlice basmakta, küçük
ayak parmakları da ona destek sağlamaktadır. Çocuğun zıplama sırasındaki bacak
kasları çocuğu bir yay gibi ileri atmaya çalışırken kolları bir kayıkçı küreği
gibi ileri atmak üzere geri çekilir.” Çocuğun hedefine zıpladığı yerde dengede
durabilmesi için sarf ettiği çabanın onun zihinsel gelişimi açısından oldukça
önemli olduğunu belirten Güneş, çocuğun yere düşmesi ihtimalinde beynin hemen
aktif bir şekilde devreye girerek önlem aldığına dikkat çekiyor. Çocuğun o düşme
esnasında zarara uğramaması için beynin vücut organlarını yöneterek ani bir
hamle ile ellerini yere koymaya ittiğini kaydediyor.