İnsanoğlu hayatını idame ederken birçok sorun ve sıkıntıyla
karşı karşıya kalır. Bu sıkıntılar karşısında sığınacağı bir liman ve yardımını
göreceği birini bulmaya koyulur.. Bu arayış şüphesiz en iyisini bulana kadar
devam eder. Fakat bu arayış aşamasında kişi doğru tercihi yapmazsa içinde
bulunduğu durumunu daha da karmaşık hale getirecektir. Bundan dolayı yapacağı
tercihler, yardım isteyeceği merci önem arz etmektedir. Filhakika günümüz
insanı büyük bir başıboşluk içinde debelenmekte ama ne yazık ki bir türlü
içinde bulunduğu durumun vahametini idrak edememektedir.

Kalabalıklar
içinde yalnızlığı yaşamakta ve ciddi bir açlık çekmektedir. Sahte sevgilerin,
çıkarların peşine sürüklenmiş vaziyette. Cadde ve sokaklar insan seline
döndükçe birbirine yabancılaşma buna paralel olarak artmaktadır. Oysaki Yüce
Rabbimiz bizi birbirimizin hamisi olarak telakki etmektedir. Bütün müminler
kardeştir hitabıyla gönül kapılarımızı ardına kadar birbirimiz için açmıştır.
Ne yazık ki bunu yapmakta çok büyük sıkıntılar yaşamaktayız. Her birey kendi
aleminde takılıp kalmış ve yalnızlık furyası içinde debelenmektedir. Peki
yalnızlık mı? Yoksa Yaradandan uzaklık mı bu halimiz? Bu sorunun Cevabı pek zor
olmasa gerek.  

Şurası
bir gerçektir ki Rabbinden uzaklaşan her kim olursa olsun en büyük yalnızlığı
da yaşamaya mahkumdur. Çünkü yaratılış gayesinden uzaklaşmış ve kendisini
yaratan Rabbiyle arasına mesafeler koymuştur. Bu mesafeler beraberinde gerçek
bir yalnızlığı da muhakkak getirecektir. Zaten insanlığın bugün içinde
bulunduğu durum bunu açıkça gözler önüne sermektedir. Özellikle genç kuşağın
tatminsizlikleri, sıkıntıları, başıboşluğu, içten içe çektikleri ızdırapları,
şükredemeyişleri hep bu uzaklıktan kaynaklanmakta. İnsanın içinde korkunç bir
boşluk meydana gelir ve artık yitirilenlerin yerini sıkıntı, azap, korku,
gerginlik, kuşku ve panik alır. Bu acıdan kurtulmak için de insan, aklını ve
ruhunu örten karanlık bir yola girer.

Dünya
hayatının bir imtihan mekânı olarak yaratıldığını düşünmeyen, Allah'ın her şeyi
bir hikmet üzerine yarattığına iman etmeyen insanlar, şeytanın da telkinleriyle
umutlarını tamamen yitirir, mutsuz yaşarlar. Oysa şeytanın verdiği zehrin bir
panzehiri vardır. O da Yüce Yaradan'ın eczasında mevcuttur. En büyük ilaç hiç
şüphesiz iman ilacıdır. İnsanın en büyük destekçisi Allah'tır. İnsan için,
Allah'a yakın olması ve O'na dayanmasından daha büyük destek yoktur. Kalpler
Allah'tan uzak kaldıkça körelir, kararır; Allah'ı anmaktan uzak kalınmamalı.
Allah'a ve Kur'an'a sarıldığında kalpler huzur bulur; Allah'ı zikrettikçe
kalpler mutmain olur. Allah'a yaklaşılmadıkça gerçek lezzet elde edilmez. En
büyük yalnızlık Allah'a olan uzak mesafelerimizdir. Gönüllerin Rabbini bulması
temennisiyle.. Vesselam..