ÇAMURA BULANMIŞ İKİ KAVRAM, ŞU SIRALAR KENDİNE BİLE GÜVENMİYOR
İNSAN

Neler değişti şu fani hayatımızda son zamanlarda… Neler ise
değişmeye devam ediyor… İnsanoğlu değiştiğini reddediyor… İyi ya da kötü diye
ayırmadan hayır ben değişmedim diyerek bütün görüşlere set çekiyor… Heyhat,
kendinden bile kaçamıyor!

Güven duygusu bugünkü konumuz… Sorun kendinize, kimlere
güveniyorsunuz, bir elin parmağını geçiyor mu? Ya da acil bir işiniz çıktığında
eve gelecek biri olduğunda anahtarınızı kaç kişiye teslim edebileceğinizi
düşünüyorsunuz? Ya da tüm sorulara verecek bir cevabınız yok mu? Güven denen
güzel duygu sizin sokağınıza uğramıyor mu?

Eskiden kilitlenmezmiş kapılar, hatta kilit denen kavram sözlüğe
bile girmezmiş o sıralar. Şimdi her yerde kilitler yetmedi üstüne bir de
alarmlar kurdular. Burada iki sorunun cevabını bilmek lazım. Birincisi insanlar
git gide kötülüğün yoluna mı kapılıyor, yoksa bizlerde önyargı hastalığı mı
başlıyor?

Şeriatı sevip sevmemenizin konuyla ilgisi yok, sizlere kısa bir
örnek vereceğim. Şeriat olsaydı hırsız o eşyayı çalmadan evvel iki kez
düşünecekti. Birinci düşüncesi ya yakalanırsam, ikincisi de ya yakalanıp kolsuz
kalırsam… Tüm ömrünü iyilikle de geçirse yerine koyamayacağı bir uzvunu
kaybedecekti. Kim bilir bu da onu bu kötülüğü yapmaktan vazgeçirecekti.

Sonuç olarak güven ve kötülük duygusu o kadar çamura bulanmış
bir halde ki ikisinin de dozunu belirlemekte güçlük çekiyoruz. Asıl sıkıntı
şurada, kendinize itiraf edemeseniz de kolay olanı seçip güvenmemeyi tercih
ediyoruz. Ya yaparsa diye başlayan cümleler ışığında geri adımlar atıyoruz. Son
bir soruyla yazımı bitiriyorum. Ya yapmazsa ya o sadece yıllardır güvenilmeyi
bekleyen insanlardan biriyse yalnızca?